In gesprek met Corrianne van Hassel

Corrianne en ik ontmoetten elkaar in de studio van Ros-radio. We hadden een leuk gesprek en niet lang daarna werden we vrienden op Facebook. Daar ontdekte ik al snel dat Corrianne nogal een bezige bij is. Het leek me leuk om haar eens te interviewen en stuurde een mailtje. Ze reageerde er enthousiast op, een paar dagen later belde ik bij haar aan. Vanwege mijn eerdere interview met Roos van Hassel lag het voor de hand dat ik haar vroeg of zij familie van elkaar waren, dat zou een leuk toeval geweest zijn maar nee, zij zijn geen familie.

Op Facebook zag ik dat je een instrument bespeelt. Speel je ook in een band?
“Ja, ik speel trombone. Sinds ongeveer 19 jaar speel ik in Full Stage Collective. Dat is een regionaal orkest, waarvan 15 leden uit Rosmalen komen. We zijn een uit de kluit gewassen poporkest, zo zou je ons kunnen omschrijven. Onlangs vierden we ons 20 jarig jubileum. Dat was eigenlijk in maart maar toen kon dat vanwege de coronaregels niet gevierd worden. Ik zit er dus net niet vanaf het begin bij. Ik heb trompet gespeeld - o.a. nog toen ik in 1996 bij de vrouwenband Tisnix speelde -  maar het bespelen van het instrument koste me erg veel kracht. Ik speel nu al 23 jaar trombone. Sinds 2020 ben ik ook bestuurslid van Full Stage Collective.”

Ook las ik op facebook dat je van beroep etaleur bent?
En je werkt o.a. voor Ros-Radio. Wat doe en deed je zoal nog meer?

Klopt, als zzp’er etaleer ik fietsenwinkels in heel het land. Daarnaast ben ik verslaggeefster voor de Rosbode en het Beleef Rosmalen Magazine.  Ik traceer zelf nieuws of schrijf in opdracht. Voor Ros-radio werk ik sinds carnaval dit jaar. Ik werd hiervoor gevraagd door René Holweg, voorzitter van de kabelkrantstichting Ros radio en Ros tv krant. Voorlopig doe ik dit om de drie weken. Hans Breuer, Sophie Fleur Verbiesen en ik wisselen elkaar af. Die keer dat ik jou interviewde over je nieuwe poëziehuis 'De Rode Poort' was omdat Sophie onverwacht niet kon.”

In november 2019 werd je gehuldigd als vrijwilliger van het jaar.Waarvoor was dat precies?
“Het vrijwilligerswerk betrof voornamelijk carnaval, Stichting Vrienden van het Rosmalens Carnaval. Sinds 2019 ben ik Opperzandhaas. Dit is de hoogste onderscheiding die je krijgen kunt.
 

Al vanaf ongeveer mijn vijfde jaar ben ik betrokken bij carnaval, eerst als dansmarieke, daarna ging ik meedraaien in diverse commissies. Ik was Tambour-maître, bij Hofkapel De Zandhazen. In de jaren 80 was ik, naast trainster van de dansmariekes in Zandhazendurp, ook trainster van de dansgardes van CO Nuland, 'Waoterrijk' .

Ik ben in de jaren 90 een paar keer gehuldigd. O.a. in 1996 voor het 22 jaar lid zijn van Stichting Vrienden van het Rosmalens Carnaval. Het zou te veel worden om alles op te noemen maar erg leuk om te vermelden is toch wel dat ik in 2006  winnaar was van de Hannes Heiboer Trofee. Deze trofee werd in 1993 door mijn vader in het leven geroepen.

Verder ben ik fotograaf voor zandhazendurp.nl en verzorg  ik pers en publiciteit voor het Zandhazendurp. Ik ben altijd actief gebleven. Ik heb al mijn activiteiten en rollen voor je op een rijtje gezet en geprint.”


Dankjewel, super, die lijst. Samengevat kun je stellen dat jij behoorlijk betrokken bent bij ons ‘zandhazendurp’.  Ga je 11 november nog iets speciaals doen?
"
Nee, ik moet 11 november gewoon werken maar op 13 november vieren we in Zandhazendurp het 11-11 bal en maken we de nieuwe prins met zijn adjudant bekend."

Een hele andere vraag, hoelang al woon je in De Molenhoek en bevalt het je hier? Je woont vlakbij de winkelpassage, heb je daar wel eens last van?"
We  wonen inmiddels 26 jaar in De Molenhoek. Last van de passage  hebben we niet. Bovendien ben ik opgegroeid in de Dorpstraat. We woonden boven de fietsenwinkel van mijn vader, daar was altijd wel iemand aan het laden of lossen. Ik ben het gewend dat er van alles gebeurt in de straat. We wonen hier graag."

Corrianne en ik hadden ons gesprek in haar huiskamer waar me onmiddellijk de rustige sfeer opviel. Bij zo’n bedrijvige dame had ik wat meer ‘wanorde’ verwacht maar het tegendeel is waar. Haar prachtige hond die me bij de voordeur kwam begroeten heeft zich niet meer laten zien. Alles straalde harmonie uit, een evenwichtige balans tussen bedrijvigheid en uitblazen. Bijna jaloersmakend.
 

Interview: Jeanine Hoedemakers
Foto’s: Pieter Spijkers en uit eigen collectie