‘Proberen om onafhankelijk te zijn en te blijven’ is haar motto.
Riet is afgelopen oktober 85 jaar geworden en dat zou je haar niet geven.
Een stukje geschiedenis over Riet
Riet was oudste in een gezin van zeven kinderen. Indertijd was het ongebruikelijk dat meisjes gingen studeren, maar omdat Riet een hele slimme meid was mocht ze naar de HBS b, waar ze haar man Ton leerde kennen. Ze behaalden in hetzelfde jaar het diploma voor de HBS en zaten samen op dansles. Op vakantie gaan deden ze met de solex. Riet zat achterop. Later hadden ze een motor en ook toen mocht Riet achterop
Ton ging verder studeren en als studentenpaar kregen ze na twee jaar hun eerste kind. Riet moest nadat ze getrouwd waren, stoppen met werken. Ze woonden gedurende twee jaar op twee kleine kamertjes en daarna op een bovenwoning met een piepklein balkon in Eindhoven. Ze fantaseerden geregeld samen over een eigen huisje met een tuin. Dat is er ook echt gekomen want toen het gezin compleet was met 3 prachtige dochters en Ton was afgestudeerd konden ze in Nuenen een woning kopen. "Misschien wel de gelukkigste jaren van mijn leven", zei Riet.
Riet is samen met Ton in wijk Molenhoek komen wonen zo’n 34 jaar geleden. Helaas is Ton veel te jong overleden. Dat is nu alweer bijna 10 jaar geleden:’ De reden waarom we zijn verhuisd vanuit Nuenen is omdat Ton graag op de fiets naar het werk wilde. De kinderen waren toen al het huis uit.’ Het was voor Riet niet heel gemakkelijk om het leven in Nuenen achter zich te laten. Ze was gewend dat ze met veel mensen contact had en dat viel in Rosmalen wel een beetje tegen. Toen ze hier kwamen wonen hadden Riet en Ton in een ruime cirkel de buren uitgenodigd om kennis te maken. Toen ontdekten ze dat verschillende buren elkaar nog niet kenden. Ze moesten zich nog aan elkaar voorstellen zelfs. Dat was wel schrikken natuurlijk.
"Gelukkig is dat helemaal veranderd. Wij gaan goed om met de verschillende buren en we houden een oogje in het zeil. En we helpen elkaar als het nodig is en als het mogelijk is. Als iemand een paar dagen weg is weten we dat en als het rolgordijntje niet opengaat komt er iemand kijken. Elke avond bel ik met een vriendin", zegt Riet. :"Zij belt mij of ik haar. Dat wisselen we af".
Ton ging naar zijn werk en Riet had te lang niet gewerkt om nog een betaalde baan te vinden, ze ging vrijwilligerswerk doen. Ze werd o.a. voorzitter van de afdeling Rosmalen van de NVVH, de Nederlandse Vereniging Van Huisvrouwen (met 160 leden) Ze zorgde twee keer per maand voor een gevarieerd programma voor de leden. Ze werkte bij de telefonische hulpdienst in 's- Hertogenboschen in de Wereldwinkel in Rosmalen. Ook ging ze bij de toneelclub van de HEVO, samen met Ton.
Ik vroeg aan Riet: "waar heb je echt een hekel aan?" Uit de grond van haar hart zei Riet: "lekkages. Dat heb ik echt in elk huis waar wij gewoond hebben meegemaakt. Ook hier. En nu nog als het heel hard regent dan denk ik aan die lekkages. Ik kan wel zeggen dat een trauma is", aldus Riet.
En waar ben je trots op? "Op mijn kinderen, maar zeker ook op de kleinkinderen. Komende week gaat er een promoveren. Ik ben er ook trots op wat Ton en ik samen hebben opgebouwd. Dat ik de kleinkinderen financieel kon ondersteunen in hun studietijd".
Waar word je echt blij van? "Contact met mensen, werken in de tuin (nu heb ik af en toe hulp van een tuinman) bridgen én lekker lezen. Ik lees nu over het bombardement in Nijmegen (van Tessa de Loo) Daar in de buurt heb ik gewoond voordat we gingen trouwen. In de benedenstad van Nijmegen woont nu een van de kleinkinderen. Ik hoop nog eens samen met mijn kleinzoon door deze wijk te lopen en te kunnen vertellen over mijn herinneringen aan de oorlog en aan mijn jeugd".
Waar maak jij je zorgen over? "Dat de kleinkinderen niet aan een woning kunnen komen én zorgen om of er nog zorg zal zijn als ik het nodig heb? De kinderen wonen ver weg en we horen natuurlijk vaak dat de zorg kampt met tekorten".
De auto heb je alweer een tijdje geleden weggedaan, merk ik op. Een paar jaar nadat Ton overleden was en dat geldt ook voor de caravan waarmee ze altijd op vakantie gingen. Riet vertelt trots dat ze nu alles op de fiets doet, met de trein gaat én dat ze gebruik maakt van de senioren bus. "Ik heb zelfs al geregeld met de senioren bus dat ik mijn boodschappen kan doen en dat ze mij daarna gewoon weer komen ophalen, mocht het niet meer op de fiets lukken. Ik wil erg graag onafhankelijk zijn".
Hoe past BijBomans in jouw leven?
"Het is een fijn wijkcentrum. Ik ga vaak mee-eten, en ik bridge er op de donderdagavond. Ook ging ik af en toe zingen Bij Bomans. Vooral Nederlandse liedjes vond ik leuk . Jammer dat ik daar nu niet meer aan toe kom.
Over dat bridgen wil ik nog het volgende kwijt. We zijn met 10 mensen voor 2 tafels en we wisselen elkaar af of vervangen elkaar. Dat kan prima. Er kunnen nog 4 mensen bij als ze mee willen in dat systeem en dan hebben we dus 3 tafels. Het is vooral erg gezellig. We helpen elkaar met klaarzetten en afsluiten en alles daar tussenin. Mocht je nog twijfelen kom dan gerust eens kijken".
Het was fijn om met Riet herinneringen op te halen. Op deze manier wil iedereen wel oud worden. Zoals Riet het zegt: "Ik doe mijn best om zelfredzaam te blijven. Ik realiseer me dat dat niet voor iedereen is weggelegd'.
Els van Genugten
