Op weg naar winkelcentrum De Molenhoek vanaf de Oude Baan passeer je het kunstwerk in de Huijgenstraat. 
Het is er altijd, zonder nog op te vallen, rustig en in zichzelf gekeerd. Het beeld is aanwezig zonder emoties op te roepen, ook geen irritatie, al kan ik me voorstellen dat de ruw gehakte natuurstenen blokken de vraag oproepen: wat stelt het voor en wat moet ik ermee?
Het antwoord is even eenvoudig als veelzeggend. Je moet er niets mee en het stelt niets voor. Je mag je erover verbazen, je mag bedenken dat het over jou gaat, je mag het zelfs aanraken, maar gebruik het niet om op te kliederen, zoals in het verleden eens is gebeurd. De sporen ervan zijn inmiddels uitgewist. Daarvoor in de plaats kruipt nu groen mos van Moeder Natuur langs de randen alsof ze wil zeggen: natuursteen is ook van mij. Het maakt het beeld alleen maar sprekender. Hopelijk haalt niemand het in zijn hoofd om het eens heerlijk flink te poetsen.
Het kunstwerk heeft geen titel, wat gebruikelijk is voor deze kunstenaar, en er staat ook geen bordje ter verduidelijking bij. De kunstenaar is Gerard van Rooij (1954) uit Nederhemert. Hij volgde zijn opleiding in Den Bosch en werkt graag met het gereedschap van de klassieke ambachtsman. Zijn werk wil de eigenschappen van de krachtige steen versterken en zoekt naar basisvormen. Ook op andere plaatsen in Nederland, doorgaans in de openbare ruimte, is werk van hem te vinden. Het is me niet duidelijk wanneer en waarom dit beeld is geplaatst. Ongetwijfeld speelde de toenmalige Kunststichting Rosmalen een rol. 
Ik vind het beeld wel bij Rosmalen passen. Het is zonder poespas, aards, ongepolijst en staat voor bouwers. Je kunt ook denken dat het beeld een goed huwelijk symboliseert: twee blokken, apart van elkaar en toch verbonden, op een stevig fundament. Ongetwijfeld zijn er meer interpretaties mogelijk. Ik hoor het graag.
